De beste verhalen maak je live

Nu waren we bij Einder relatief goed voorbereid toen de coronacrisis uitbrak. Waar sommige bedrijven in allerijl digitale communicatiesystemen moesten optuigen, hadden wij gelukkig al de gewoonte om onderling te sparren via Microsoft Teams. Ook thuiswerken was voor de meeste collega’s niet nieuw – hoewel onze VPN-verbinding niet gewend bleek aan vijftien gebruikers tegelijk en de WiFi in sommige woonkamers duidelijk een upgrade kon gebruiken.

Hoe dan ook, vrij snel konden mijn collega’s en ik ‘gewoon’ op afstand aan de slag. Of nou ja, gewoon… Inderdaad, kleine overlegjes en besprekingen met een man of vier gaan via Teams opvallend soepel. Vaak verlopen ze zelfs efficiënter en doelgerichter dan wanneer je live zou afspreken. Best prettig, vind ik, om te ontdekken dat je niet voor een vergadering van een half uur naar de andere kant van het land hoeft. Ook nog een stuk beter voor het milieu.

Rituelen rondom het gesprek

Maar pas toen ik fysiek in dat café zat te luisteren naar mijn gesprekspartner, realiseerde ik me wat de armoede is van al dat videobellen. Ik keek naar hoe levendig de ander vertelde, naar de twinkeling in haar ogen en naar hoe ze bleef praten, aangemoedigd door mijn vragende blik. Er was zoveel meer om in me op te nemen dan een beeldscherm ooit kan laten zien.

En dan de kleine rituelen rondom de ontmoeting. Even babbelen, elkaar leren kennen voor je ter zake komt. Samen gniffelen om iets dat twee tafeltjes verderop gebeurt. Wil je nog een kop thee? – een teken dat je graag nog even doorpraat.

Al die kleine dingen, geloof ik, dragen bij aan de kracht van het verhaal. Je bent opener naar elkaar, je vertelt meer, de zakelijkheid vervaagt – en daardoor kom je meer tot de kern van waar het om gaat.