Zeg het maar gewoon
‘Pas na een jaar begon ik een beetje te snappen wat jij eigenlijk doet bij Einder’, bekende mijn vriend laatst.
Ik was niet verbaasd toen hij dat zei. Vragen anderen wat voor werk ik doe, dan kost het me vaak een paar zinnen om dat uit te leggen. Natuurlijk, ‘schrijver en adviseur bij een strategisch en creatief communicatiebureau’ is een hele mond vol, maar wat dóe je dan precies?
Toen ik onlangs kennismaakte met mijn nieuwe buren – ik ben gaan samenwonen – kwam de vraag weer langs. Meestal geef ik voorbeelden van projecten waar ik op dit moment mee bezig ben. ‘Ik bedenk hoe een zorgorganisatie haar jubileum zó kan vieren, dat zo’n feestje de organisatie verbetert’, klinkt al begrijpelijker dan ‘ik ontwikkel communicatieconcepten’.
Nu zijn de projecten die ik doe erg verschillend, dus één voorbeeld schiet meestal tekort. Toch ontdek ik steeds meer een rode draad. Of het nu een magazine, beleidsstuk, animatiefilm, evenement, web-app of jaarverslag is waar ik aan werk; bijna altijd gaat het om de vertaling van complexe materie naar een toegankelijk, aansprekend verhaal.
Ah, zei de buurvrouw, dus eigenlijk ben je vertaler.
Warrige taal
En ja, eigenlijk is dat wel zo. Ik vertaal binnen het Nederlands. Van tien A4’tjes ondoorgrondelijke tekst naar vijf kernzinnen. Van vage managementtaal naar gewone woorden, die iedereen snapt.
Dat vind ik dan ook het leukste om te doen. Geef mij maar een berg warrige informatie, ik giet ‘m voor je in een strak jasje. Vertel me over de theorie of beleidsnotitie die je zelf zo moeilijk op papier krijgt, en ik schrijf ‘m kernachtig voor je op.
Het mooie: tekst wordt dan veel méér dan tekst. Heldere woorden doen iets, ze veranderen hoe mensen zich voelen en gedragen.
In actie als schrijver/adviseur
Kijk bijvoorbeeld eens naar deze twee zinnen:
‘Er worden een aantal kernactiviteiten ondernomen met focus op complexe zorg.’
of
‘Piet regelt dat ouderen een verzorger en fysiotherapeut aan huis krijgen, zodat ze langer in de wijk kunnen blijven wonen.’
Merk je zelf hoe anders je reageert op de tweede zin? Hoe zich in je hoofd meteen een beeld vormt?
Bij de eerste zin heb je nog steeds geen idee wát er letterlijk gebeurt, of wie dat doet. Gebeurt er überhaupt iets?! Gevolg is dat niemand zich verantwoordelijk voelt – grote kans dat er niets van de grond komt.
Je eigen wereld
Niet gek dus, dat mensen op feestjes glazig kijken als ik mijn ‘ik-ontwikkel-concepten’-zinnetje eruit gooi. En dat ze wél begrijpend knikken, als ik praktische voorbeelden aanhaal. Mensen willen nieuwe informatie kunnen koppelen aan hun eigen wereld, zo werkt ons brein.
En dat gaat nu eenmaal vaak het beste met een lekker concreet verhaal.
